Улаанбаатарын Сансар хорооллоос Гурвалжингийн гүүр хүрэх санаатай автобусанд суугаад явж байв. Түмэн олон маань ганцхан "төв замын түрэмгий улаан"-д хөл дүүжилдэг байсныг бодвол, "золбин шар"-такситай, "олби оготно"-микробустай болоод автобуст хүн цөөн сайхан сэлүүхэн болжээ. Багшийн дээдийн буудлаас баахан оюутан бололтой залуус ороод ирэв. Автобус тэр аяараа залуу эрч хүчээр бялхаж, залуу дуу хоолой давалгаалж эхлэв. Олон цагаар мэдлэгтэй мэдлэггүй багш нарын ганчаарчилсан тоглолт үзэж хөдөлгөөнгүй чимээгүй суусаар хөөрхийс минь залхаж дээ. Чанга чанга ярьж, гар хөлөө гозолзуулан булчингийн чилээгээ гарган, үе үе нир хийтэл хөхрөлдөнө. Гэнт "Зуу зуун төгрөг өгчихөөд битгий шаналгаад бай л даа, ядарч байна шдээ. Хөөрхөн өвөр өвөр дээрээ суугаад шивэгнээд ярихгүй юү." гэсэн эрх хонгор дуу гарав. Халаалгагүй сарампай автобусанд олон цагаар явахад жиндэхгүй гэж дулаан хувцас давхарлаж давхарлаад баавгай ээж шиг болсонлагс том биетэй 45 орчим насны улаа бутарсан кондуктор авгайг ийм нарийхан нялхамсаг хоолойгоор тийм хөөрхөн дуугарна чинээ санасангүй. Өвөртөө ороод шивэгнэж байгаа янагууд шиг энд шив шув гээд нүргэлсэн чимээ тасрав. Үйлчлүүлэгчдээ хүрч ажиллан харьцааны соёл сайжирсан бололтой. Социализмын үед кондуктор нь загнаад, худалдагч нь боогоод дор дороо л захиргааддаг сан.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Sonin saihan bichlegtertei blog baina.
Ene bichlegiig unshaad ovoo shuu dee gej bayarlav. Neg geltgui eyereg zuilee urmaar tegtej baival osoj tomroh yum uu hen medlee.
tun dajgui blog bn,taalagdav, tsam ntr geed heregtei bichleg ikh bnaa, bicheed l bgaarai. cheers.
Post a Comment