Showing posts with label зан заншил. Show all posts
Showing posts with label зан заншил. Show all posts

Tuesday, 14 May 2013

Horse-Headed Fidle


I would like to talk about Mongolian horses, but for some reason my thoughts circled around a musical instrument “morin huur” or horse-headed fiddle. The history of this musical instrument, its components and design, and also a feature of the sound all are closely connected with the horses. If I talk about  this musical instrument  this would not be so far from my original intention.
There exist many legends about the origin of the morin huur. One tells the story of a fairy racehorse with magical wings, on which his owner could fly to meet   his   sweetheart every night. Other talk about the horses sold to distant foreign lands, and how they returned home, overcoming   the challenges of high mountains and wide valleys,  vast  steppes and endless desert. The third states the fact   that   a horse can be the best friends of a human.  Almost all these legends praise the horse’s   beautiful   gait and allure, and include  its amazing abilities and incredible endurance.  When this or that horse died, the grieving man  made a musical instrument from the horse’s bones in its neck, the hair as strings, the skin as a cover of soundbox, and its scroll carved into the shape of a horse head.
Each legend is interesting, but I like the  following. Once upon a time a man discovered that the horse hair vibrating in the breeze blowing across the steppe creates an ethereal melody. He pondered that if a single hair could create such a beautiful melody, then many hairs could create an even more beautiful one. When he returned home, he took a wooden ladle and covered the top with a piece of dried skin. So, the sound box was set up. Then he attached the horse hairs to the two ends of the ladle. He took another bundle of the horse hairs and attached it to a thin from a tree branch. The bow was ready. This was how the fiddle originated.
Initially the makers of the fiddle sound box body had it covered with the soft skin of the horse groins,  and  used 81 white horse hairs for one string and 81 black  for another. They used 81 hairs, because it is a factor of three, which is an important number for the Mongolian people. Examples: father-mother-child, past-present-future etc. According to this culture, everything complete is shown in three and nines. The multiplication of nine by nine to produce eighty one is significant. This number is considered as a gifts presented for the Gods.
From that time on, every family made the horse-headed fiddle, and preserved their horse’s gallops and neighs. In this way they kept the memory of their horses. The sound of this fiddle expresses the feelings and emotions of the people so well that it spread throughout the Mongolian steppe, and all became fiddle players.
Our family, too, owned this musical instrument. My great-grandfather was a connoisseur of horses and had herds of race horses. My father used to talk about various adventures related to incredibly intelligent horses. Such as: grandfather was captured by bandits and they demanded as a ransom famous bay racehorse. As required the bay horse was given,  and grandpa released. When grandpa returned, his herdsman said that the bay horse escaped from them and was already home. The other case was a matter of life or death! When armed pursuers fired at grand-uncle, his chestnut horse then knelt so low,  then  crouched to one  side that a stirrup touched into a ground and could evade the bullets, and raced away. I have no idea which horse’s head is carved in our fiddle. Maybe one of these above mentioned? Probably there were many other wonderful horses  I have not heard about  that our ancestors loved much, and grieved when they’d  gone.  It is said that not only man grieves when his favorite horse dies, but a fiddle also grieves when its Master passes away. It is a considered, that during 49 days after death the spirit of the dead person has not yet left this world, and it is not allowed for close relatives to feast, make music or sing.  In these days of mourning the horse-headed fiddle should be covered.  When the time comes to remove the cover, fiddle’s wooden horse’s eyes there were wet with tears. Maybe it’s just damp! But I want to believe that a musical instrument has a soul.
The horse-headed fiddle makes miracale and able to affectes annimals:  The two humped Mongolian camels’s birth is very painful, and sometimes young female camels refuse to suckle their newborn. The pitiful small baby camel follows its mother, and the baby is in danger of starving to death. The mother also appears depressed, she stands alone in the pasterland, like a person who is lost in thought, and she eating nothing, too. A ceremony “hoesloh” means to wake up through music the maternal instinct of the mother and bring back a painful memory  of her own adolescence, when she missed her mother who was in a caravan for long months. The tune of the melody that performed on horse head fiddle exactly fits the camel’s gait and the verse of it is to persuade and beg the mother camel to suckle, as if she is a thinking creature. This is slow, sad and very peculiar music. After a certain time in the performance the camel mother’s body starts to shake and you might say that the camel is crying, and her eyes fil with big tears. The mother approaches her baby and sniffs it. The camel mother looks so embarrassed and remorseful. The baby camel makes a timid attempt to suckle. The mother finally permits it to suckle. When some baby camels are orphaned, the is adopted a new mother in this same way. Only, a baby should take a cold shower to remove the dead mother’s smell.
Today’s scientifically designed modern horse-headed fiddle’s sound box is made entirely of wood,  and the white bundle consist 150 hairs, while the black bundle contains 120 and the bow has 90 hairs. The use of the bundle of horse hair as a string and a bow of the fiddle, makes the sound much richer, because every hair contributes its own microtones. These microtones are unique in the entire world to the horse headed fiddle alone.
On these wooden fiddles it is also possible to play the ancient  melodies such as Mongolian long song or throat singing, and also can be used for playing western style classical music. Mostly western music is played in the four scales, while horse-headed fiddle has a pentatonic musical scale.  So, to play western music it only needs tuning it.  For solo the horse-headed fiddle is often tuned a half tone higher or lower. The original skin fiddles still exists in homes for solo performances.
The horse-headed fiddle was not one of repression even in the socialist period in Mongolia, but after Democratic Revolution of 1990  and become to a degree never seen popular, and is considered a symbol of Mongolian nation and an icon of national identity.  It identified by UNESCO one of the Masterpieces of the Oral and Intangible Heritage of Humanity.

Thursday, 23 February 2012

Tsagaan Sar


Tsagaan Sar, or White Moon, is the one of the main public events that take place annually in Mongolia. It marks the end of winter and beginning of spring, and represents the New Year’s cycle by lunar calendar. The lunar New Year’s measurements of time based on the phases of the moon and takes place two months after the winter solstice, falling between January 21 and February 20 in the Gregorian calendar. The last evening of the old year called “bituun” and close family members gather for a reunion on that day.
During the days of Tsagaan Sar, families visit the oldest and most senior member of their extended family and exchange gifts. In addition, family members also visit close friends and solitary neighbor who don’t relatives. The disciples and followers pay respect and may visit teacher, scholar or any distinguished people in their field.
Getting ready to give gifts for guests is a difficult task. For example, my 90 years old parents receive approximately hundred guests: the children, grandchildren and great-grandchildren; the families related by the marriage of the children; their brothers and sisters with their own children; first and second cousin; nephew and niece etc. Fortunately not all the members of the families live in the same place. Some relatives live in other Mongolian cities, or even in a foreign country. Many of the grandchildren, great grandchildren, grandnephew and grandniece study abroad.
You can never predict exactly how many people will attend, or how many children of each gender will be there. The list from last year’s attendance may help, but number always changes. New in-laws and babies grown into tottlers must be added to the list. If a relative has passed away, members of that family cannot celebrate Tsagaan Sar and must be excluded. Gifts will vary depending on age of the person; a gift for older woman, a 20 year old, or a child all must be appropriate.
Preparation for the Tsagaan Sar starts long before the actual event. Everything very symbolic: every family thoroughly cleans the house to sweep away any ill-fortune in hope of making space for incoming good luck. The head of the family goes outside and walks in the auspicious direction as prescribed by Buddhist Lama (priest), while blessing God for all the wellness, health, good fortune in his family, and reciting mantra (prayer) and ceremonially destroying the obstacles (breaking a small piece wood, sprinkling a water).
Even Tsagaan Sar’s meals are symbolic: piles of ceremonial bread should be in layered in odd numbers and build in the fasion of a pyramid, which symbolizes Mount Sumera or Shambala Realm. One layer signifies happiness and another layer represents hardship; the odd numbers mean that after a feast there may be grief, but you could always return to a feast again. This symbolic bread must not be eaten during Tsagaan Sar. Afterwards, it is distributed amongst the children. Main dishes include boiled meat, ‘buuz’ and dairy products. Buuz are dumplings made with minced meat and prepared beforehand in hundreds of pieces, then frozen. When guests arrive, the appropriate amount of buuz is taken out and steamed. There are also different kinds of salads, pastries and fruitsand sweets. However, no matter how appetizing the buuz and sweets look, you must start with white dish as a dairy product or rice with raisin (berees).
Every year there is a lot of noise about the modernization of Tsagaan Sar. Many feel that it’s too archaic. However, when you have older parents or grandparents, who are used to celebrating in the old ways, it is difficult to change. Tradition is powerful.

Tuesday, 17 May 2011

Торой бандийн дуу

Элэгдэхийн өмнө элэгддэг
Энгэр тохой хайрангүй
Дээж баялаг нь элэгдэх
Дээдсийн нутаг хайран!

Зовохын цагтаа зовдог
Зовлого бие хайрангүй,
Өвгөдийн өрсөж хамгаалсан
Өрлөг түүх минь хайран!

Төрсний эцэст төгсдөг
Төөхөн бие хайрангүй
Эрх ямбанд эвдүүлсэн
Эртний ёс хайран!

Уул даваа нь хэрэмгүй ч
Хууль цаазан хэрэмтэй
Олныхоо сэтгэлийг огоорсон
Одоогийн ёсыг сэтлэнэ...

Хээр хөдөө нь хэмжээгүй ч
Хэлэх үг нь хэмжээтэй
Түмнийхээ эрхийг боогдуулсан
Төрийг цаазыг сэтлэнэ..

Эвийн зангиа таслахгүй
Эрийн тангараг няцахгүй
Үргэвэл тоосондоо цуглана
Үрэгдвэл ясандаа цуглана!


Г.МэндеОоёо "Морин хуурын зохионгуй" номоос


Saturday, 5 June 2010

Монгол гэр

“Тэнгэрийн зарлигаар Бөртэ Чоно гэргий Гоо Маралтай хамт далайн чанадаас ирэн Онон мөрний эх Бурхан Халдун уулын бэлд нутаглан Батцагаан хүү төржээ” хэмээн монголчуудын удам гарлын тухай домог эхэлдэг. Эрт балар цагт Монголын уудам талд Хөх Чоно, Гоо Марал хөөцөлдөж, махчин чоно өвсөн тэжээлт согоог барьсангүй гэж төсөөлж болох нь. Ямар ч домог тухайн үндэстний үзэл бодол, гоо сайхны мэдрэмжийг илэрхийлдэг бөгөөд байгалийн хатуу ширүүнтэй тэмцэлдэн амьдардаг нүүдэлчдэд, чоно ухаалаг, эр зоригтой, хүч чадалтай араатан харагдах агаад түүний ханиар хурдан шаламгай, гоо үзэсгэлэнт, цоглог марал тодорчээ. Монголчууд гоо үзэсгэлэн төгс бүсгүйг согоо шиг гэдэг. Домогт өгүүлдэгээр, Бөртэ Чоно Гоо Маралын удамын Алан Гоо хатны хэвлийг гэрийн тооноор тусах тэнгэрийн гэрэл илбэхэд бүрэлдсэн хүүхэд Чингис хааны тэнгэр язгуурт хуланц гэнэ. Билэг дэмбэрэлийн амьтад Нар шүтэх ёстой ийнхүү уялддагаас монголчуудын гэрээ нар мандах зүг рүү харуулж барьдаг заншил үүссэн гэж үздэг.

Манж-Чин улсын ноёрхолд ортлоо монголчууд овогтой байж, манжийн дарлалын үед \1615-1911\ үед устан бид эцгээрээ овоглох болсон билээ. 1990-эд оны ардчилсан хувьсгалын үрээр Монголд овог сэргээх үйл явдал өрнөхөд цөөн бус хүмүүс “чонос” овог сонгосон. Эзэн Чингисийн эцэг Есүүдэй баатар боржигон овгийнх, жинхэнэ язгуур угсаатай нь Монголдоо үлдэн байсаар ирсэн гэх үзлээс “боржигон” овогтой хүн цөөнгүй бий болов.

Гэрийн голд багана гал голомт байна. Гэрийн баганаар дамжин өвөг дээдсийн сүнстэй холбогддог гэж үздэгээс багана түших, барих ялангуяа алдлахыг цээрлэдэг заншил одоо ч хадгалагдан үлдсэн. Эртний багана эрхэмлэдэг энэ заншил мөн гал тахьдаг ёстой холбоотой. Дэлхий олон оронд чөтгөр шулам, муу муухайг гал л дийлдэг гэсэн үзэл түгээмэл. Монголд ч галыг дээдлэн тахиж ирсэн бөгөөд галын эзнийг амьд гэж тооцдогоос үзүүртэй зүйлээр гал руу чичихийг цээрлэдэг. Гал бузартана гэж хог новшоо гал руу хийдэггүй. Айлд орсон шинэ бэрийг галд мөргүүлж өөриймсүүлнэ. Энэ нь эрт цагт галын дэргэд тахил шүтээн онгоо байрлуулдаг байсны үлдэц юм.

Та Монгол орны дээгүүр онгоцоор нисэж байхдаа доош харвал энд тэндхэн нэгэн зүйл том цагаан мөөг бөмбийж байх вий. Уудам их газар нутагтай цөөн монголчуудын сууц болох гэр тэнгэрийн тэртэйгээс ийнхүү талын цагаан мөөг шиг харагддаг. Гэр нь манай орны онцлог нүүр царай болдог архитектурын өвөрмөц бүтээл төдийгүй, монголчуудын уламжлалт одон орон судлал, зан заншил, соёлын өвийг өөртөө агуулдаг. Оршин байх хэлбэрvvдийн дотроос хамгийг бєх бат тєгс тєгэлдєр нь бємбєрцєг хэлбэр..

Монголчууд мод малын түүхий эд зэрэг гар дорхи материалаар өөрсдөө гэрээ хийдэг. Гэр яс мод, эсгий бүрээс гэсэн хоёр үндсэн хэсгээс бүтнэ. Эвхмэл сараалжин хана, дээвэр болдог унь, унины тулгуур бөгөөд цонх болох тооно, тооныг түших багана, хаалга, шал зэргээс гэрийн мод бүрдэнэ. Хонины ноосоор гар хийцийн эсгий хийдэг байв. Хонины ноос өөрөө зунгагтай учир эсгий өөрөө ямар нэг хэмжээгээр ус даах чанартай ч эсгийг ямааны тосоор тосолж бороо нэвчихгүй болгодог. Өнгий нь цайруулахын тулд эсгийг ясны гурил, шохойгоор өнгөлнө. Адууны хялгасаар бат бөх дээс томж түүгээр гэрийн бүслүүр, өрх ба дээвэр даруулах олс хийнэ. Унины углуурга, хананы үдээс сэлтийг бод малын шир, шөрмөсөөр голдуу хийнэ.

Орчин цагт үйлдвэрийн аргаар ноосыг зунгагнаас нь салгаад угаасан ноосоор эсгий үйлдвэрлэж байна. Зунгагнаас гоо сайхны үнэт түүхий эд ланолин гарган авч гадаадын гоо сайхны нэрт пүүсүүдэд экспортолдог. Одоо борооноос хамгаалсан брезентэн дээвэр, цагаан даавуун гадуур бүрээс давхарладаг болжээ. Гэрийн модыг мөн үйлдвэрт хийж байна. Гэрийн мод дунджаар 15, эсгий 5 жил хэрэглэгддэг.

Гэрийг амархан барьж угсардаг, түүнээсээ амархан буулгаж нүүдэг. Хүндийн жин ердөө 250-270 кг тул хэдхэн тэмээ сарлагт ачаад нүүчихдэг, хэдхэн цагийн дотор авгай нөхөр, анд нөхөр ч юмуу хоёрхон хүн барьчихдаг, хөнгөн авсаархан ийм сууц нүүдэлд тохиромжтой нь илт. Гэвч хоюулхнаа байх нь ховор тохиолдол. Монголчууд нүүдлийн улсыг зам тосон домботой цай, тавагтай идээ барин угтаж цайлдаг, гэр барихад тааралдсан таних танихгүй хүмүүс очиж тусалдаг заншилтай.

Гэрийг их багийг ханын тоо ба толгойгоор ялгана. Сараалжилж үдсэн төгсгөл буюу ханын толгой нэг хананд 14-16 байна. Жишээ нь 14 толгой бүхий 4 ханатай гэрийг бага дөрвөн хант, 16 толгой 6 хант гэрийг их 6 хант гэнэ. Хамгийн жижиг гэр 3 ханатай бол 5 ханатай гэр хамгийн их тархсан. Дээр үед ихэс дээдэс 8,10,12 ханатай гэрт амьдардаг байв. Түүхийн тулгар бичигт тэмдэглэгдсэнээс хамгийн том гэр бол 1651 онд Эрдэнэ зуу хийдэд байсан 80 гэрийн чинээтэй үлэмж том Бат-Өлзий гэр.

XIII зууны vеийн монгол хаадын олон арван шар хөллөсөн их гэр тэргэн нvvдэл тухайн үеийн гайхамшиг байв. Хаадын их нүүдэл суурин иргэдийн жуулчин, хэсvvлчдийн нvдэнд талын ингэр алгуурхан хєдєлж яваа хот мэтээр тєсєєлєгддєг байжээ. Ийм их гэр тэргэнээс гадна дєрєв, найман vхэр хєлєлсєн бэсрэг гэр тэрэгнvvд ч бас олон байсан.

Ирээдүйн Чингис хаан 1155 онд даруухан нэгэн эсгий гэрт мэндэлсэн. Эцгээсээ багадаа өнчин хоцорсон Тэмүүжин дөнгөж есхөн насандаа өрх толгойлж, эхийн хамт Онон голыг өгсөж уруудан жимс ногоо түүж, загас жарайхай барин олон дүүгээ тэжээн амь зууж байсан тухай “Нууц товчоо”-нд өгүүлдэг. Дээр үед ядуучууд загас барин ан гөрөө эрхэлдэг, олон малтай аял баянд тооцогддог байв. Одоо баячууд л зугаа цэнгэл маягаар ан гөрөө хийдэг болоод ойлголт эсрэгээр эргэсэн шиг.

Одоо хэрэглээнээс гарсан унь тооно хоёр нь үргэлж гэрийг сархинаг тоонотой гэр гэх бөгөөд ийм гэр нь ямар ч догшин салхи ширvvн бороонд унадаггvйгээр vл барам хаяаг нь дээш нь сайн шуучихад vерийн ус дайраад єнгєрхєєс биш аваад явчихдаггvй байжээ. Сархинаг тоонот гэрийн хэлбэр хатгуур тоонот конус хэлбэрийн гэрийг бодвол илvv бємбєгєр, хожимдоо гэрийн унь тооно саланги болж эдvгээгийн хатгуур тоонот гэр үүссэн. Эртний монголчуудын эдэлж хэрэглэж байсан ийм гэр єнгєрсєн зууны тавиад он хvртэл говийн малчдын дунд байсаар л байлаа. Унь тооно хаалга хатавчны харьцаа єєр болсон хэдий ч монгол гэрийн vндсэн хэлбэр тєрх хийц маяг нь єєрчлєгдєлгvй манай vед хvрч иржээ.

Гэрийн одоогийн энэ хэв хийц 16 дугаар зуунаас өргөн дэлгэрсэн сонгодог хэлбэр. Гэрийн хаалга тооно голчоороо тэнцүү ба энэ үндсэн суурь хэмжээ болдог. Баганын өндөр хаалганаас 1,5 дахин өндөр. Шалны голч тоононы голчоос 4 дахин том. Унийн урт тоононы радиусыг 3 дахин авсантай тэнцүү. Европт сүм дугана барихдаа хүний биеийн харьцааг мөрдлөг болгон авсан харьцааны чанарыг мэргэжлийн хэлээр алтан огтлол \модул\ гэж нэрлэгддэг барилга архитектурын арга гэрийн модонд яг ижил мөрдөгддөг болохыг МУИС-ын багш Даваажав судалгаагаар илрүүлсэн байна. Монгол гэрийн бат бөх чанар чухамхүү энэ алтан огтлолд л оршино.

Монгол гэрийн хийц, хэсэглэлийг нарны цагтай уялдуулан зохиосон нь бас нэг гайхамшиг. Гэрийн тооноор тусах нарны гэрлийг монголчууд нар мандах шингэх хугацаанд хуваарилан цагаа баримжаалдаг. Ам дөрвөлжин хэлбэртэй өрхийг хошуулан татахад тоононы урд талд ил үлдсэн хэсгээр тусах гэрлийг нарны цагт ашиглажээ. Тухайлбал, тоононд туссан нарны гэрэл өглөөний 4-6 цаг (бар-туулай цаг), унийн толгойноос ханын толгой хүрэх 6-8-10 цаг(туулай-луу-могой цаг), гэрийн хойморт нар их үдэд 12 тусна (морин цаг) гэх мэт.

Нарны цагтай яв цав тохирдог гэр бол 60 уньтай бага дөрвөн хант билээ. Ийм гэрийн тоононы хүрээнд гаргасан унины нүх бүр арван хоёр жилийн амьтадаар нэрлэгддэг. Гэрийн доторхи зайг хоймор, гал голомт, эрэгтэйн тал, эмэгтайн тал гэж ерөнхийд нь хуваадаг. Хоймрын авдар дээр бурхан шүтээнээ залдаг. Гэрийн эзэн хоймор талдаа суудаг ба хамгийн хүндтэй зочноо хоймортоо урьж суулгана. Хоймор талд элбэг баяны билэг тэмдэг болох хулгана жил, баруун тотгоны үзүүрийн унь эр хүний хийморь цог залийг илтгэх морин жилд, зүүн тотгоны үзүүрийн унь эм хүний буян заяа сүү цагаан идээндээ гэдгийг илтгэн үхэр жилд тус тус таарна.

Хvрээлэн буй орчных нь уул ус, гvвээ толгод, адуу малынх нь бэлчээр хорь гуч хоногийн давтамжтайгаар єєрчлєгдєн шинэчлэгдэж байдаг ч vvд хоймрынх нь орших зvг чиг, гэр дотрох эд агуурсынх нь байрлал тэр ч бvv хэл хониных нь хот, vхэр тугал, ингэ ботгоных нь зэл, ямар ч улиралд хэд хичнээн ч нvvж хаана ч буулаа гэсэн анх айл болоод байрлуулсан байр зvг чигийг нь хэзээ ч єєрчилдєггvй. Гэр дотор нvvдэггvйтэйгээ нэг адил гэрийн гаднах орчиноо ч єєрчилдєггvй. Єєрєєр хэлвэл хэд ч нvvж хаана ч буусан гэр дотор хийгээд гэрийн гадаах єєрсдийн буй болгосон орчинг тэр чигээр нь ямар ч єєрчлєлтгvйгээр аваад яваад байдаг гэсэн vг юм. Эцэг євгєдєєс уламжилж ирсэн эд юмсын байрлал, зvг чигийг хэдэн vеэрээ єєрчлєєгvй айл бишгvй байдаг.

Гэрт оруут баруун хаяаны эмээл хазаар, ногт чөдөр, айрагны хөхүүр сэлтээс эрэгтэйн тал эхлэнэ. Гэрийн эзний ор, орны ар хананд ангийн буу өлгөөтэй. Хөөрөг, хэт хутаг, зодог шуудаг хусуур, ангийн үс зэрэг эр хүний нарийн нандин эдлэл хадгалдаг баруун авдар орны толгойд байна. Хөхүүр баруун талд байдаг нь эрт цагт эрчүүд гүү саадаг байсантай холбоотой гэх. Эрэгтэй зочид баруун талд суудаг ба хөхүүрийн дэргэдүүр өнгөрөхдөө айраг бүлж булчингаа чангалдаг, айлдаа хүчээ өгдөг заншилтай. Гэрийн гадаа баруун урьдхан морины уяа хатгаастай.

Гэрийн зүүн хатавчнаас эхлэх эмэгтэйн талд усны болон саалийн сав, гал тогооны эрэгнэг, эзэгтэйн хувцас хийдэг орны хөлийн авдар, оёдол үйлийн ба гоо сайхны хэрэгсэл зэрэг эмэгтэйн нарийн нандин зүйлсээ хийдэг орны толгойн авдар байна. Эм хүн бард хөөгдсөн туулай мэт аймхай дорой гэсэн санааг илэрхийлсэн мэт эзэгтэйн ор бар туулай жилүүдийн хоорондох зайнд яв цав таарна. Гэрийн эзэгтэйн зүү утасны авдар гэрийн гаднах үнээний зэлтэй харгалдан үхэр жилд таарахаар байршуулж зуршсан нь эм хүний хийморь оёдол үйл, цагаан идээнд байдаг гэсэн үзлээс улбаатай гэнээ. Одоо дээд сургуульд суралцагчдын үнэмлэхүй олон хувь нь охид болсон төдийгүй эрүүл мэнд боловсролын салбарт ажиллагсдын дийлэнхийг эмэгтэйүүд бүрдүүлж буй нь монгол угсаатны дунд түгээмэл тархсан цэцэн бэрийн үлгэр амилах хандлагатай болгов.

Өргөн уудам газар нутагтай, хүн ам сийрэг тархсан Монголд гэрт ирсэн хүнийг заавал хооллож ундалдаг, тэр ч байтугай эзгүйд таарсан аянчин жинчинд зориулж идэх уух юм ширээн дээрээ бэлдээд, эзгүй гэрээ цоожгүй орхиод малдаа явдаг заншил саяхан болтол говийн аймгуудад байсаар байлаа. Хүмүүнлэг ардчилсан нийгэм байгуулах жилүүдийн алдаа оноонд хүний сайхан чанар бүүдийж, залхай өөдгүй улс олширсноор монгол гэрийн үүд түгжээтэй байдаг боллоо.

ХХ зууны эхэнд бараг бүгдээр нүүдэлчид байсан монголчуудын 30 хүрэхгүй хувь л одоо нүүдлийн мал аж ахуй эрхэлж байна. Гэтэл Улаанбаатар, Дархан, Эрдэнэт зэрэг томоохон хотуудад гэр орчин үеийн байр сууцтай зэрэгцэн оршсоор, бүхэл бүтэн гэр хороолол хотын энд тэнд байсаар. Социализмын үед хот хөдөөгийн хооронд дураар шилжин нүүх хориотой байхад нийслэл хот маань одоогийнхоос цөөхөн гэртэй байлаа.

Аялал жуулчлал эрхэлдэг байгууллагууд гэр отог өргөн хэрэглэх болов. Ердийн дөрөв таван хант гэрээс гадна тэргэн дээрхи эртний гэрийг ч, дээр үед зөвхөн хаад ноёд залардаг байсан олон хант том гэр барьж ресторан маягаар ашиглах боллоо. Гэр хэлбэртэй халаалга, халуун хүйтэн ус, бие засах хорго бүхий тоосгон барилга энд тэндхийн амралт сувиллын газар олноор баригдаж гадна дотны хүмүүсийн талархалыг хүлээж байна.

Одоо гэрийн дээвэр дээрээ нарны зайтай, гаднаа телевизийн тавган антентэй айл хот хөдөөгүй олон болж, бага оврын цахилгаан үүсгэгч генератор, хөргөгч, телевизор, радио, компьютер гээд орчин цагийн гэр ахуйн техник монгол гэрт байраа эзэлжээ. Монгол гэрийн тавилга зөвхөн шинэчлэгдэж буй бус гэр өөрөө шинэ орчинд байр сууриа олж, монголын уудам талаас хальж харь холын орнуудад тархаж эхэллээ.

Голландын бизнес эрхлэгч жуулчны базаа нэжгээд монгол гэр барьж үүсгээд, улмаар өндөр нуруутай өрнөдийн улс гэрт орж гарахад хялбар болгох үүднээс гэрийн хаалганы тотгыг өндөрсгөн арк маягийн болгон, гэр үйлдвэрлэдэг цехтэй болжээ. Авхаалжтай голланд эр гэр зохиосон авторын эрхийн гэрчилгээ авах гээд хөөцөлдөөд явж байсан тухай манай сонинд бичигдэж байсан.

Би Японд их зургаан хант гэрт монгол хоолны ресторанд орж үзэж байлаа. Чехэд дорно дахин судлаач (хятад, монгол) Шима гуайн эрхлэн ажиллуулдаг Ази нөхдийн клуб хоёр ч монгол гэртэй. Жил бүр Чехийн хөдөө нутагт гэр барин, гэрийн баяр зохион байгуулдаг уламжлалтай.

Францын морь судлаач эрдэмтэд Монголд тахь эргэн нутагшуулах төсөлд манлайлан оролцож, франц судлаачдын зарим нь нутгийнхаа өмнөд хэсэгт жилийн дөрвөн улиралд гэрт амьдаран тахийн зан араншинг судладаг нь сонин. Парис хотод дуу бичлэгийн студийг гэрт хийдэг моод дэлгэрсэн нь чамирхал төдий биш юм. Дуучин дуулахад тархах шууд долгион, хананаас ойсон долгионтой нийлэхэд үүсдэг авианы гажилт шуугиан зэргийг багасгах зорилгоор дуу бичлэгийн студийн дотор ханыг зөөлөвчтэй дуу шингээгч материалаар доторлодог. Дөрвөлжин өрөөнд хана, тааз, шал болон өрөөний булан хүртэл долгион харилцан адилгүй хэмжээний зайг туулах тул зөөлөвч хийсэн ч гажилт үүснэ. Гэтэл дугуй хана дээвэртэй, эсгий бүрээстэй гэр аль ч талаараа дуу бичлэгийн студи хийхэд хамгийн оновчтой байр болох нь ойлгомжтой.

XIX зууны эцэст дэлхийн янз бүрийн газар оронд зуу гаруй ястан үндэстэн гэр хэрэглэж байжээ. Хүзүүвчин тоонотой цомцог гэрийг Оросын Холбооны улсын Халимаг, Тува, Баүкир, Татар, Курд, Ногай, Хягас, дундад азийн Казак, Туркмен, Узбек, Таджик, Киргиз зэрэг орнууд; түрэг угсааны Юрюкин (Турк), Хазар (Афганистан); Могол; Өвөр Монголд хэрэглэсээр байна. Харин Эвэн, Сагай, Эскимосуудын сууцыг урцнаас гэр рүү шилжих үеийн сууцны хэлбэр гэж үздэг байна. Гэрийн уг язгуурыг оромж гэх ба үүнд урц, овоохой, шовоохой гээд түр зуур толгой хорогдох нэн болхидуу сууц орно. Умард Америкийн индиан, Авсрали, Африкийн зэрлэг омгууд, Сибирийн гүн тайга, Е­несей, Амар мөрний сав болон Саяан Алтайн уулархаг нутагт амьдардаг зарим ястан одоо ч урцыг сууц болгон хэрэглэсээр байна.

Thursday, 10 July 2008

Даншиг наадам

Монголын шашны тэргүүнээр анхдугаар богд Жавзандамба хутагтыг өргөмжлөхөд халхын долоон хошуу нийлж ёсолсон Бат-Оршил өргөх ёс нь "долоон хошуу даншиг наадам" хэмээн алдаршжээ. Манж Чин улсын ноёрхлоос ангижирч тусгаар улс болоход наймдугаар Богд Жавзандамба хутагтыг хаан ширээнээ өргөмжилснөөс хойш Бат-Оршил өргөх ёслол төрийн баярын нэг нь болжээ. Тэгээд уул баяр ёслолыг хуулиар журамлан Нийслэл хүрээнд баярын ёслол гүйцэтгээд дэлгэр наадмыг Хүй мандлын газар очиж нааддаг болжээ. Энэхүү баяр бол монголын эртний уламжлалт зуны нуурын хуримын орыг эзэлсэн урин цагийн нэг их цэнгээн аж.
Бат-Оршил өргөх ёслолд: таван өнгийн хадгаар оёсон их мөнгөн мандал, алт буюу алтадсан суварга, алтан үсгээр бичсэн насны судар Цэнд, алтадсан Аюуш бурхан, найман сайн бэлгэт эд, долоон эрдэнэ, дээжний мөнгөн цөгц, алт мөнгөн ембүү, олбог түшлэг, дээл, магнаг торго, зоог тахил зэрэг зүйлийг улсын санд хандивлан өргөх ёстой байжээ. Сангийн нярав тахилч лам нар өглөгийг бүртгэж авдаг байжээ. Бат-Оршлын юмыг өргөж төгсмөгц, хишиг хүртээх ба хишгийн цай идээ шагнах ёслолын цайллага болдог байжээ.
Бат-Оршил өргөх ёслолын наадам буюу даншиг наадам Монголын уламжлалт эрийн гурван наадам болно. Бөх барилдуулж, морь уралдуулж, сур бөмбөг намнах тэмцээн хийдэг байв. Богдод хүндэтгэл үзүүлэн Бат-Оршил өргөж байгаа тул Жавзандамба хутагтын бөхийг халхын дөрвөн ханы бөхийн дараа гарган барилдуулдаг болжээ. Зүүн талаас Түшээт хан, Сэцэн хан хоёр аймгийн бөхийг баруун талаас Сайн ноён хан, Засагт хан аймгийн бөхийг хувааж гаргаад араас нь хутагтын бөхийг хоёр хувааж гаргадаг байжээ.


Угсаатан зүйч Х.Нямбуу гуайн "Олноо өргөгдсөн Богд хаант Монгол улсын төрийн ёс, ёслол" номноос авав.

Wednesday, 18 June 2008

Нэр цолгүй бяцхан тамирчин


Манайх өвөлжөөндөө байсан санагдана, хонь төллөж эхэлж байсан үе юм даг. Нар гийсэн нэг сайхан өдөр өвөө намайг анх удаа морь унуулж билээ. Би таван настай байв. Цагтаа эрэмгий догшин сайн хүлэг байгаад, хөгшрөөд хоньчны унаа болсон номхон цоохор гүү миний унаж үзсэн анхны адуу болов. Мордонгуутаа л зогсоо чөлөөгүй ташуурдсанд, гүү гэнэт ухасхийн давхиж би ч хойшоо сугарч унан анхны сургамжаа хүртвэй. Шуудайтай өвс шидэгдэх шиг хөнгөхөн унасан болоод өвдсөн ч үгүй, бэртсэн ч үгүй. Харин хүмүүс шоолж хөхрөлдөхөд их ичиж билээ. Номхон цоохор гүүгээ ноолсоор морь унаж сурав. Тэр үед тураг ан хийж явсан аав маань буцаж ирэхдээ нэгэн цагаан зүсмийн намхан морь надад зориулан худалдаж авчирлаа. Ингэж өөрийн гэсэн унаатай боллоо. Энэ намхан морь маань жижиг хүүхэд бууж мордоход амраас гадна дов сондуултай, намгархаг газрыг гатлахдаа сайн, сул тавьсан ч эзнээ орхидоггүй ухаантай сайн унаа байлаа.

Манайх их зээрд, бага зээрд, жигцрэн хээр гэсэн гурван азрага адуутай айл байлаа. Өвөө маань нутаг хүшуундаа нэртэй сайн уяач байсан. Өвөө хүн амьтны хөлөөс зайдуу газар үсэргээгээ хийнэ. Хүлгийн хурдийг үсэрсэн туурайны мөр хоорондын зайг төөлөх замаар тодорхойлно. Туурайны зай ихсээд байвал хурд нэмэгдэж байнаа гэсэн үг. Намайг цоохор гүүнээс гадна өөрийн намхан мориндоо бүрэн эзэн болонгуут хурдан морины хүүхэд болгож билээ. Уралдааны хурдан хүлэг унана гэдэг хоньчны номхон морьтой зүйрлэх аргагүй. Өвөө намайг сундалж яваад гараанаас гүйхээрээ гарч буй "баахан хээр" гэдэг үсэргээний моринд явдал дундаа баруун гараараа бүснээс минь өргөөд мордуулж орхив. Ер нь морь үсэргээнд их хурдалдаг. Хурдан хүлэг салхи зүсэн давхихад, нүдэнд ус хурж, чих шунгинан дүлийрэх мэт болж, мориноосоо хойш сугарч уначих гээд байх шиг, салхинд хийсээд явчих шиг санагдаад мориныхоо дэлнээс байдгаараа зуураад нүдээ тас анин явж байлаа. Анх удаа үсэргээний морь унахад ийм сэтгэгдэл надад үлдсэн. Гэхдээ уяа сойлго нь жигдрээгүй, шинээр уяж байсан баахан хээр олон дахин үсэргээнд орсон жинхэнэ хурдны морьтой харьцуулахад гайгүй л хурдалсан байж таарна.

Долоон настайдаа унаган сүргийнхээ халзан зээрдийг унан хурдан морины хүүхэд зиндаанд анх удаа наадамд оролцов. Өвөө маань овоо тахилгын энэ наадамд нэлээд хэдэн морь уясан. Өвөөгийн захиж хэлсний дагуу эхэндээ мориныхоо амыг бага зэрэг барьсхийн явж байсан хэдий ч, халзан зээрд яах аргагүй түрүү магнайд цойлж байлаа. Гэтэл насаар явчихсан ч бие бага, хөнгөхөн тулдаа олон жил хурдны морь унасан, бараг мэргэжлийн тамирчин шахуу Ганжуур гэгч хүү зөв талаар зэрэгцээд ороод ирэв. Би ч мориныхоо амыг суллаад ташуур өгөн хурдлахыг завдтал, тэрээр хавирч шахангуутаа халзан зээрдийн минь цавь руу хөлөө жийж, морины гүйдэл ээдрээж тамлаад, яах ийхийн зуургүй гүйцээд ирэв. Гүйцэн түрүүлэн мөчдөө зүгээр ч үгүй халзан зээрдийн хоншоорыг нэг сайн шавхуурдаад давхин одов. Ийнхүү муухай дарлуулсан халзан зээрд бид хоёр түрүү магнайг алдсан юм. “Хавчиг бяруу шиг өөдгүй амьтан” гэж дотроо бухимдан хараагаад, хов живд дургүй өвөө аав хоёртоо энэ булхайг хэлж чадаагүй өнгөрч билээ. Гарын араар хөлсөө шудраад хүмүүсийн суган доогуур шургаж олны хөлөөс холдож, давсгаа суллаж аваад майхан руугаа очиж амны цангаа гаргах юм олж уухаар явсан.

Дараа жилийн наадамд би мөн л халзан зээрдтэйгээ наадамд оролцлоо. Тодорхой зам харгуйгүй их хол газар уралдаан болсон. Халзан зээрд бид хоёр барианд гарцаагүй нэгд ирлээ дээ. Холын замд зээрд морь маань ч цуцаж, би ч их ядарч билээ. Гэтэл "морь товлосон газарт хүрэлгүй эргэсэн" гэсэн бөөн маргаан булхай угтав. Хүүхдүүд бид юугаа мэдэх вэ дээ. Томчуул биднийг авч яваад энд гараа одоо хөдөл гэхэд л давхиж гарсан. Ингээд түрүүлсэн хэдий ч бай ч үгүй, шагнал ч үгүй өнгөрөв. Гүн жалгаас морьдоо эргүүлэх байсан гэнэ. Тэр хол хоцорсон нэг буурал морь түрүүлсэн болов. Мөн өвөө маань морьны ачааг улам хөнгөлөх гэж халзан зээрдийг эмээлгүй унуулсан тул миний хонгоны арьс шалбарч шархлаад, бүтэн долоо хоног эмээлдээ сууж чадахгүй бүүргэндээ тэгнэж явж билээ. Бусад хүүхдүүд эмээлтэй буюу жижиг тохоштой явсан шиг.

Нэг удаа миний унасан манай хул хээр морь даншиг наадамд түрүүллээ. Түрүү магнайн хөлсийг хусаад, хөхөл дэлий нь айргаар мялайгаад, хөөрч баярласан томчуул хоорондоо юм яриад л байсан. Тэр үед эр хонь 5, шахмал амбан шар 70, тугалтай үнээ 15 янчаан тус тус байхад, хурдан морь хэдэн зуу заримдаа мянган янчаан хүрдэг байв. Наадамчин олныг шуугиулсан тэр хурдан хүлгийг ”30 унагатай гүүгээр арилжаач” хэмээн шалж байсан гэдэг. Өвөө хул хээрээ заралгүй авч үлдсэн нь үнэ харамжиндаа ч бус, хөрөнгө мөнгө сонирхдоггүй байсандаа ч бус, өөрийн торгон сүргийн сүр сүлд болсон хүлгийг гадагш гаргахыг хүсээгүйд байжээ. Тэгээд ч, хүнийг салахгүй дагадаг өвөг дээдсийн цагаан сүлд, дайчин цэрэг эрсийг дайнд түшиж ялалт авчирдаг хар сүлд тугийг монгол угсаатнууд азарганы хөхөл дэлээр хийдэг тул зөвхөн торгон сүргийн сүр сүлдээс гадна шинэ нутагт өвөг дээдсийн сүлд нь сайн морины хамтаар явчих гэж байгаа юм шиг санагдсан гэдэг.

Монгол хурдан морьны уралдаан зөвхөн “хүлгийн шинж” тодруулах шалгуур тул түрүүлсэн морьны цол дуудаж, морины эзэн нь бахархаж, уяа сойлгыг нь тааруулсан уяач алдаршдаг. Уралдах морь хэдий чинээ хөнгөн байвал төдий сайн хурдалдаг тул хөнгөн тохош төдий хаяад зөвхөн бага насны хүүхдээр унуулж, эмээл хазаарыг аль болохоор хөнгөлөхийг хичээдэг. Хурдан морь унасан хүүхэд алдар цолгүй хоцордог сонин тоглоом. Сүүлийн үед уралдаанд хүүхэдгүй хоосон давхиж ирдэг морины тоог цохон тэмдэглэж, морьноосоо унаж гэмтэж бэртсэн, осолдож амь насаа алдсан хүүхэд хэд гарсан зэргийг дурдаж, “бага насны хүүхдээр хэдэн арван километр хол газар морь унуулж нааддаг бүдүүлэг зуршлаасаа салцгаая” гэсэн хурц тодоор бичсэн шүүмж нийтлэл наадам, цагаан сарын морин уралдааны үеэр жилээс жилд сонин хэвлэлд гардаг ч, одоо ч хүүхдүүд нэргүй баатар, цолгүй тамирчны үүрэг гүйцэтгэдэг хэвээр л байна.



Tuesday, 17 June 2008

Наян цагаан бэлэг

Гарам өвгөн: "манайх “моотгоно харгана” отгоос салбарласан “шилийн харгана” хөхөөрийнх, Буд, Лувсан, Зодов, Дэлт, Уялга, Жоргоон, Лхаваадай нар угийн бичигт буй өвөг дээдэс минь. Угийн бичигт Уялга баахан будлиантай орсон гээд доорхи түүхийг ярьжээ.

Хамниган авгай авсанд ах нар нь дурамжхан байсанд Лхаваадай шилрэн нүүснээр “шилийн харгана” болсон гэх. Лхаваадай түүний хамниган авгай хоёроос хүүхэд гарахгүй зовоожээ. Өндөр гэгээн Занабазарт “Наян цагаан бэлэг” өргөж, гэгээнтнээс үрийн хутаг гуйхаар шийджээ. Наян цагаан бэлэг болох мөнгөн буйл бурантагтай дөчин цагаан тэмээ, мөнгөн хазаартай дөчин цагаан агт цуглуулахад хэцүү. Их ч цаг зарцуулах ба багагүй бэл бэнчин шаардагдана. Цагаан зүсмийн адуу, ялангуяа цагаан тэмээ ховордуу. Хүний үнэн хүсэл тэвчээр шалгадаг үйл тул наян цагаан бэлэг их эрхэм нандинд тооцогдож иржээ. Лхаваадай ийнхүү наян цагаан бэлэг чармайн бэлдээд дээдсийн гэгээнд золгоход, Өндөр гэгээн Занабазар: “Монгол, Оросын хилийн заагт амьдарсугай, гурван үрийн заяатай. Уугандаа Хэсхээдэй, удаахдаа Уялга, отгондоо Жургаадай гэсэн нэр өгсүгэй” гэсэн аврал буулгажээ.

Тэр үед Монгол, Оросын хооронд буриадууд нааш цааш чөлөөтэй нүүдэллэн амьдардаг тогтоосон нарийн хилийн зурвас байхгүй үе байв. Дээдсийн гэгээний айлдвар ёсоор Лхаваадай хил орчим Орост ч биш, Монголд ч биш аж төрж байв. Лхаваадайн эхнэр харин хүүхэдгүй хэвээрээ байтал, тэдний саальчин бүсгүй хүүтэй болжээ. Эр эм хоёр хүүг өргөж аваад Хэсхээдэй нэр өгчээ. Нэгэн шөнө Лхаваадайн дотно анд, хязгаар мужийн захирагч орос ноёнтон гурвалсан морин тэргээр давхиж ирээд: “Би хэрэгтэн болоод дутааж байна. Үүнийг автугай” гээд торгон алчуурт боосон “юм” босгон дээр нь тавиад давхин оджээ. Торгон “боодол” час хийн чарлаж, сүү нэхэж өмөлзөв гэнэ. Түшээт хан аймгийн ”Ар Хүдэр”, “Минж гол” харуулуудын хооронд орших Орос зүгийн гэр харуулуудын нэгийг Уялга гэдэг. Лхаваадайн орос анд хүүгээ орхиод зугтах үед Лхаваадайнх Уялга харуул орчим нүүдэллэж яваад, газрын нэрийг билэгшээн өндөр гэгээний хол ч мэргэнийг сүслэн энэ нэрийг хүүдээ өгсөн бололтой юм. Энэ гэр харуулын нэрээр нэрлэгдсэн Уялга угийн бичигт орж ирсэн түүх энэ. Олдмол орос хүү өдөр хоногоор торнисоор өндөр нуруутай, өндөр хамартай “буриад” хөвгүүн болон өсчээ. Ер нь эдний удамд үе үе нуруулаг хүмүүс байдаг нь ийм учиртай. Гарам өвгөний ууган хүү хоёр метр орчим, Гарам өөрөө хүү шигээ тэнгэр баганадаагүй ч бас л өндөр хүн.

Өргөмөл Хэсхээдэй, олдмол Уялга гэсэн хоёр хүүтэй болоод нэлээд хэдэн жил өнгөрсөн хойно Лхаваадайн авааль гэргий хөл хүндрэн хүү төрүүлжээ. Өндөр гэгээнтний хайрласан Жургаадай нэрийг санаж ядаад, отгон хүүдээ Жоргоон нэр өгчээ. Жоргоон хүү өсөж дөнгөж морь унаж сурч байсан үе. Отгон хүү хоёр ахаа даган малд явдаг болов. Нэгэн өдөр Жоргоон номхон буурал мориныхоо эмээлийн дөрөөнөөс дүүжигнэн цэцэг түүсээр гэртээ иржээ. Айж сандарсан ээж, аавдаа ах нар "ингэж цэцэг түүхэд их гоё" гэсэн гэж хүү хэлжээ. Лхаваадай төрсөн ганц хүүгээ өсгөсөн хоёр хүүдээ гадуурхуулахгүйн тулд, өмчийн эзэн болгохын тулд, өөрий нь насан өөд болсон хойно ч байр суурийг нь найдвартай байлгахын тулд Хэсхээдэй, Уялга нарыг Жоргооны хүүхдүүд мэтээр албан дансанд бүртгүүлжээ. “Ааваасаа урьд төрсөн билээ. Атан тэмээ хариулсан билээ” гэх хэллэг үнээс үүдэлтэй. Угийн бичигт Уялга орсон будлиан ийм учиртай гэнэ. Буриад зон айл бүрийн хөтөлж байсан ургийн буюу угийн бичгээ нарийн дэг жаягийн дагуу хөтөлдөг байж. “Гэр гэртээ хөтлөхөөс гадна Тамга газрын данс хараатай тулган нягталдаг, бүртгүүлдэг байжээ” гэдэг нь дээрх жишээнээс харагдаж байна.

Monday, 10 March 2008

Цагаан сар

Бүтэн сар блогоо орхиод алга болоход манайхаар орж гарч байсан блог андууддаа баярлалаа. Нутагтаа очоод сайхан байлаа. Цагаан сар, Мартын 8 гэсэн хоёр том баярыг тэнд өнгөрөөлөө. Цагаан сараас арваад хоногийн өмнө Москвагаар дамжин өнгөрөхөд Щереметьево буудалд хэдхэн цаг саатахад л цагаан сар ямар нүсэр баяр болохыг монгол зорчигчид маань мэдрүүлсэн шүү. Яагаав ганзага наймааны алтан үед тарвагны арьсаар хөлжсөн нэгэн наймаачин тарвагны хөөрхөн хөшөө босгож талархлаа илэрхийлж байсан даа. Щереметьево буудлын хэдэн дэлгүүрийнхэн монголчуудад баярлаад хөшөө босгомоор сүртэй юм болж байв. Бараг монгол бүр арваад литр архи авсан даг. Гурван литрийн Смирнов архи, 4,5 литрийн JW виски авчихаад дээрээс нь хоёроос гурван литрийн шилтэй архи виски авч байв. Бие томтой эрчүүд, багавтар биетэй ч цул булчин шөрмөсөөс бүтдэг эр улс ийм ачаанд нэг их түүртэхгүй ч лав хөнгөн биш байгаа. Хамгийн гайхмаар нь түнтийтэл чихсэн үүргэвч үүрээд дугуйтай жижиг чамдаан чирчихсэн, амь гол нь хаанаа байдаг бол гэмээр жижигхэн, туранхай хүүхнүүд бас хоёр том шил, дайвар хэдэн жижиг архи авчих юм. Ийм турьхан юмнууд яаж даадаг юм бол гэж бодож байлаа. Тэдний нүд бэлчиж байнаа. Ачаа бараагүй улс шууд олзлогдох янзтай.
Аэрофлотын ялгаварлан үздэг дээрэнгүй бодлого уу, үнэхээр техникийн боломж нь тэрүү мэдэхгүй юм. Москва Улаанбаатар чиглэлийн онгоцонд хүлээх танхимаас хоолойгоор дамжаад онгоцонд шууд орно гэж үгүй. Гар тээшээ чирээд шатаар бууна, автобусаар явна, дараа нь онгоцны шатаар өгсөж байж онгоцны суудалдаа нэг юм хүрдэг замыг сайтар мэдэх бибээр гар ачаагүй явахыг хичээдэг. "Та ганцхан гар сумкатай явж байгаа юм уу? Миний нэг том архийг бариад орчих л доо" гэсээр нэг бүсгүй гүйгээд ирлээ. "Ажаа нь мотор цохичих гээд байдаг болохоор хүнд юм өргөдөггүй л дээ, эрүүл бол адилхан авалгүй дээ" гээд буцаачихлаа. "Том архи аваагүй эрчүүдтэй найрнаа" гээд алга болов.
Европын эрлийз бололтой жоохон хүүхдээ тэргэн дээр түрсэн ихээ боловсон байрын залуу бүсгүй нялх хүүхдийн угж чивх төдийхөн тавьдаг хүүхдийн суудлын доорхи жаахан хөндийд нөгөө том шилтээс бас тавьчихаад шатаар бууж чадахгүй, нэг бол хүүхэд нь уначих гээд, нэг бол архи нь гулсчих гээд арга барсан байртай зогсож байхтай таарлаа. Монгол эрчүүд маань хүний өөрийн олон том шилэнд дарагдаад яаж ч чадахгүй өнгөрч байна. Би туслах гээд арай даамааргүй болохоор "чи наанаа зогсож бай, би хүн олж ирье" гээд доош хурдалж шалган өнгөрүүлэхийн оросуудад "танайхан хоолойгоор онгоцонд оруулдаггүй юм гэхэд тэрэгтэй нялх хүүхэдтэй улсыг лифтээр ч юмуу эсвэл өөрсдөө туслаад буулгамаар юм" гэж агсарсны хүчинд олон литр архин "угжтай" хүүхэд шүүгээ шиг хоёр орос залуугаар туслуулж онгоцондоо орсон доо.
Хүний төлөө амьдарч байгаа юм шиг, хүнээс тусламж авах ёстой юм шиг ийм сэтгэлгээ манайханд ер нь түгээмэл. Өөрийнхөө чадал хэмжээнд тааруулж хөдөлдөггүй, "амьтан ах дүү туслаад болох байлгүй" гэж боддог том жижиг аливаа ажлыг тооцоотой төлөвлөж эхэлдэггүй зан араншин нь юм бүрт харагдаж байх шиг. Цагаан сарын ширээн дээр хоёр тохой өндөр, хорин хэдэн еврогийн гадаад архи, далаад еврогийн бүр том виски ёрдойж байвал олноос онцгой тансаг харагдах юм уу? Тэр холоос үйлээ үзэж хорт ус зөөж байхаар тэр мөнгөө "гарын бэлэг авахдаа нэмэрлээ" гээд настангууддаа барьчихмаар юм.
Гарын бэлгийн асуудал их нарийн хэцүү зүйл. Жил бүр тогтмол ирдэг улсаа хөгшчүүл андахгүй. Хэнийх шинэ бэр хүргэнтэй, ач зээтэй болсон гээд нэмэгдэх хүнээ нэг бүртгэчихнэ. Нялх биетэй, хагалгаанд ороод тэнхэрч амжаагүй, хэн нэг нь өөд болоод гадуур явахгүй гээд хасагдах хүнээ бас тооцно. Том хүний хэд нь эрэгтэй, хэд нь эмэгтэй, хэдэн хүүхэд ирэх хэд орчим насны гээд ерөнхий зураг гараад ирнэ. Гэтэл энд тэнд айлд санаандгүй таараад цааш зам нийлж айл хэсэх гээд огт танихгүй хүн ороод ирэхийг алийг тэр гэхэв. Насаар байр орцондоо дээгүүр орох өндөр настанд ер нь хэн ч ороод ирж магадгүй. Тогтмол ирдэг хүнийхээ дайтай хүн ирж магадгүй гэсэн нөөцтэй байхгүй бол болохгүй.
Урьдынх шиг хэрэгтэй хэрэггүй хятадын хог бэлгэнд өгөхөөс аль болох зайлсхийх, хүнд хэрэгтэй хэрэглэж болох юм өгөх, үндэсний үйлдвэрлэлийн бараа үйлчилгээг чадвал хүргэчих эрмэлзэлтэй болсон шиг харагдсан. Гар утасны нэгж, гадаадтай ярьдаг утасны карт бэлэглэдэг болжээ. Бүгдээрээ шахуу гар утастай, айл бүрээс шахуу хэн нэг нь гадаадад байгаа өнөө үед аятайхан бэлэг санагдсан. Үндсэн бэлгэн дээрээ бас нэг юм дайгаад өгвөл хөгшчүүдийн санаанд нийцэх агаад утасны карт мэтийг ойшоохгүй, тийм жижигхэн, бараа сүргүй хумсын чинээ цаас хүнд өгөх дургүй хэвээр.
Нарантуул зах, Бөмбөгөр худалдааны төвөөр халаас нимгэнтэй улс явна. Их дэлгүүр, Түшиг, Билиг, Sky гэх мэт том дэлгүүрүүдээр боломжтой улс явна. Хүмүүсийн авч байгаа бэлэг мөнгөө хэрхэн зарцуулж байгаагаас баян ядуугийн ялгаа үнэхээр мэдрэгдмээр. Заримд нь нэг хүнд мянган төгрөгөөр тооцоолж бэлэг авахад чангахан тусч байгаа бололтой байхад, заримд нь нэг хүнд хорь гучин мянга зарцуулахад юу ч биш нь илхэн байв. Үгээгүй ядуу, үнэхээр баян анги аль хэдийн үүсээд, улс орныг авч явдаг дунд давхарга үгүйлэгдэж байсан үе саяхан. Одоо дунд давхаргынхан овоо олон тоотой болж нийгмийн мэдэгдэхүйц хүч болон өндийж байх шиг сэтгэгдэл төрсөн.
Сайхан монгол дизайнтай мөнгөн дэвсгэртийн хэмжээний нууцлалын дугтуй бий болжээ. Таван зуут, арван мянгат ер нь хэн хэдэн цаас дугтуйлаад өвөөд золгож байгаа нь мэдэгдэхгүй, нэг нэгнийгээ эвгүй байдалд оруулахгүй зүгээр юм билээ.
Цагаан сарын ширээнд ууц, ул боов ёс юм шиг байдаг. Жаргал зовлон ээлжилдэг энэ хорвоод жаргалаар эхлээд жаргалаар дуусгачих санааг билгэдсэн сондгой тоотой ул боов өрж тавгын идээ засна. Гурваар таван давхар засч болдог. Ная гарсан хүн таваар долоон давхар өндөр таваг засдаг гээд гэрийн эзний насны эрэмбээр янз бүр дээ. Том жижиг ямар ч таваг зассан, идэж болохгүй боов маань ширээний чимэг болж хэд хоног хатаад, ширээ хураахад үр хүүхэддээ хувь болгон хувааж өгдөг. Хүүхэд залуус нь хөдөө гадаа боовны хувь хүртэх боломжгүй хол байдаг, эсвэл ерөөс үр хүүхэдгүй ганц буюу хоёр биеэр насыг элээж буй улс тэр олон хатсан боовыг яадаг юм бол.
Цагаан сараар архи боовоос гадна хэн хамгийн том хонины ууц (үхрийн өвчүү)ширээндээ тавьснаараа уралданаа. Ууц чанадаг том тусгай тогоо байх шаардлагатай. Гуанз, ресторан, хүүхдийн цэцэрлэгийн гал тогоонд чануулах арын хаалгатай бол аз. Үгүй бол ууц чинь эрүүл ахуй, ариун цэврийн зөвшөөрөлтэй эсэх нь мэдэгдэхгүй, сэжиг төрөм орчинд 80 литрийн усны лаазанд дүүжлээстэйгээр ууранд чанагдана гэсэн үг. Битүүн дөхөөд ирэхээр баахан ууц, өвчүү ийш тийш зөөж гүйлдсэн улстай алхам тутам таарна. Сандарч тэвдсэн улс сүүлдээ хаана ч хамаагүй чануулж таарна.
Дээр үед үнэхээр өндөр настай цөөн хэдэн хүмүүс, сурвалжит ихэс дээдэс л ууц тавьдаг байсан гэнэ билээ. Гэтэл одоо дөнгөж дөч шүргэж байгаа, ирж золгох үр хүүхэд, дүү нар нь гарын арван хуруунд багтам залуу улс зуу дөхсөн өвгөн шиг өндрөөс өндөр боовтой таваг засаад, томоо далбийсан ууц тавьчихаад цагаална. Боов, ууцны цар нь цалин цагаан мөнгө гэж байгаа. Гэрийн эзэн үйтэн хуар дээл, гэргий нь хоргой дээл өмсөөд компаны хэдэн ажилчдаа золгуулаад тэрүүхэндээ хошуу ноёны дүрд тоглочихно. Энэ бол их өндрөөс унасан өвчин. Манай төрийн гурван өндөрлөгт буурал зөвлөхөөсөө эхлээд том жижиг дарга нар бүгд очерлож байгаад золгоод байдаг. Өндөрлөгүүд маань золгож байгаа хүмүүсийн хүү шиг, ач шиг нь харьцангүй залуу улс. Их эвгүй. Э.Бат-Үүл үүнийг эсэргүүцэж албан тушаалд золгохоо больёо, ахмадууддаа золгож байя гэж уриалаад хэн ч дэмжээгүй ганцаардсан.
Албан газрууд цагаан сараар ахмадуудаа хүлээж авдаг, ажил мэргэжлий нь өвлөсөн залуу үетэй уулзуулдаг нэг сайхан уламжлал тогтоод удаж байна. Ач гуч харах, сонин гарчиглах, зурагтаар элдэв улс төржсөн уйтгартай нэвтрүүлэг үзэхээс өөр ажилгүй настангуудад хэд хоногтоо л ярих дурсах зүйлтэй сайхан үйл.
Нийслэл хотод нутгийн зөвлөл гэж нөлөө бүхий газар байнаа. Заримдаа бүр хөдөө орон нутгаас орж ирсэн улс хотжиж байна уу, хотын иргэд хөдөөжиж байна уу гэдгийг ялгахад бэрх болоод байх шиг. Айл гэрийн, албан байгууллагуудын цагаалга шувтрах үед аймгуудын золголт гэж томоохон арга хэмжээ сүр дуулиантай болно. Бөхийн өргөө, Соёлын төв өргөөг бүхэл оройжин эзэгнээд тухай тухайн аймгийн улс төр, урлаг, соёлын алдартан нэр цуутай улсыг цуглуулаад үзүүлэх тоглолт хийж гарна. Монгол улсын ардын жүжигчин, төрийн соёрхолт зохиолчыг нэг аймаг голых гэж жижгэрүүлээд ч байх шиг нэг л сонин. Улсын хэмжээний бодлого боловсруулж бүх ард иргэдэд тэгш үйлчлэх ёстой хууль боловсруулж, түүнийгээ амьдралд хэрэгжүүлэх механизмыг төгөлдөржүүлэх үүрэгтэй УИХ-ын гишүүд маань тухайн нэгэн аймаг сумын гүйдэг нярав шиг болчихсон нь үнэн ойлгомжгүй. Дэлхийн хөгжлийн чиг хандлага хавтгайраад даяаршаад байдаг. Манайхан аймаг сум гол шалгаараа хуваагдаад байх шиг болхи миний молхи ухаан хүрч ухаарах аргагүй.
Үндэсний хувцсаа манайхан харин нэг сайхан өмсдөг болжээ. Эсгий оймстой монгол гутал хотод өмсөхөд тиймхэн. Үүний оронд үл ялиг ээтэн хоншоортой, монгол гутлын төрхийг хадгалсан цэвэрхэн савхин гутал өмссөн нь дээлтэй их зохиж байсан. Босоо захтай монгол дээлнээс гадна, хэлтгий захтай эртний хийцийн монгол дээл бас моодонд орж байна. Хувцаслалт дээр хаа очиж орчин үе, үндэсний агуулга хоёр эвтэйхэн сүлэлдээд авч гээхийн ухаан зарж чадсан байдаг шүү.
Цагаан сарын ширээ засалт дээр бодууштай юм их байх юмаа. Чанаж болгоход төвөгтэй, хүн гар хүрч ядсаар байтал хоёр гурав хоноход хатаад харлачихдаг ширээний чимэг гэхэд ч хэцүү нэг том ууцын оронд өдөр өдөртөө шинээр мөчөлж чанасан мах тавьж баймаар. Шинэ зөөлөнд нь идэж болдоггүй, хатсан хойно цайнд дэвтээж иддэг ул боовны оронд овор хэмжээ бага, амттай зөөлөн хүүхэд багачууд дуртай төрөл бүрийн боов боорцог байна даа. Бууз банш хүндэтгэлийн хоолонд тооцогддог ч сар хуучирсан үед хожуу ирж золгодог хүмүүст заавал бууз бэлдээд сууж байх хайшаа юм. Цагаан сараар ирж чадаагүй хүн сарын дараа ч хамаагүй ирэн золгоход, бэлэн хөлдүү буузтай, зуун граммтай, тавгын чихэр печеньетэй байлдааны бэлэн байдалд сууж байдаг хоёр хөгшнөө хараад өрөвдөх ч шиг. Цагаан сар маань уул нь утга төгөлдөр их сайхан баяр. Сайхан баяр маань ямар нэг байдлаар дарамт битгий болчихоосой.

Monday, 10 December 2007

Цамын өмсгөл

“Болор толь”-д өгүүлрүүн: “Урьд нэгэн цагт Лхалүнбалдорж гэгч лам Ярбын хадны хонгилд бясалгал хийж байтал нэг шөнө Лхамо өөрийн биеэр залран ирж, “чи эдүгээ Ландарм хааныг хөнөө! Айх хэрэгггүй, цаг үед нь би туслана” гэж айлтгаад үзэгдэхгүй болжээ. Олон жилээр даяанчлан улс оронд юу болсныг, Ландарм шашныг сүйтгэснийг мэдээгүй лам ихэд гайхаж хоноод, маргааш нь хүмүүсээс асуусанд “тэр үнэн, тийм болсон” гэж тоочин мэдүүлжээ.

Лхалүнбалдорж нэгэн цагаан морийг хар будгаар будаж зүсмий нь өөрчлөөд, цагаан дотортой хар цув малгай өмсөн, нүүрээ хараар будаж, ханцуй дотроо нум сумаа нууцаар агсан Лхас хотноо ирэв гэнэ. Түүнийг ирэх мөчид Ландарм хаан ордны гадна пайлуур чулууны бичиг үзэн зогсож байв. Лам түүний дэргэд ирж мориноосоо буугаад, хаанд мөргөх дүр эсгэн тонгойхдоо нумаа хөвчлөв. Хоёр дахь удаа мөргөн дээш өндийхдөө нум сумаа дээш татан тавихад хааны гол зүрхийг оносонд хаан үхэтхийн унав.

Лам Увай мөрнийг туулж гатлахад, морь цагаан төрхөндөө орж, хувцас малгай сэлтээ урвуулан өмссөн лам замд таарсан хэн хүнд “Би огторгуйн элч Тидхэр мөн” гэж явжээ. Түүнийг мөшгөн хөөсөн хааныхан ийнхүү түүнийг ололгүй төөрөлдөн хоосон буцжээ. Төвдөд IX-X зуунд бон шашинтан Ландарм хааны олон жилийн турш баримталсан бурхны шашныг устгах тууштай бодлогын дүнд шашин мөхлийн ирмэгт тулаад байв. Ландарм хааныг 842 онд даяанч лам Лхалүнбалдорж гэгч ханцуйдаа нум сумаа нуун бүжиглэсээр хаанд ойртон очиж ийнхүү хөнөөсөн гэдэг домог бий. Ийм гурвалжин хэлхгэр ханцуйтай хувцас хожим нь цамын хувцас болж, одоог хүртэл хадгалагдан иржээ.

Гурвалжин хэлхгэр ханцуйтай хувцас хийгээд, бадам хээтэй цээживч-додьиг, догшдын сүрлэг тэргүүнтэй хормогч-матьиг, амирлангй дүрт бурхдын дүрсэн чимэгтэй бүс, үрүүжин хэмээх ясан зүүлт, гутал сэлтээс цамын хувцас бүтнэ.

"Үрүүжин" нь ясан чимэг гэсэн утгатай. Үрүүжин-чимэг нь алаг, ясан гэж хоёр янз байна. Алаг үрүүжин цамчны бүсний хавьд байх бөгөөд шар, хөх, улаан, цагаан өнгийн задгай утсан манжлагатай. Ясан үрүүжинг Энэтхэгт зааны ясаар, Монголд тэмээний чанасан ясаар сийлдэг ба цамчны элгэн дээрх алт (мөнгөн) толиноос тал бүр тийш салбарласан, хөшиг мэт сүлжилдэн бүх биеийг ороосон маш гоёмсог торон нөмрөг үүсгэнэ. Ясан үрүүжиний эрх бүр гурван хигээстэй хүрд бүхий уран сийлбэртэй. Хамар угалз үүсгэх зүүлтийн хэсгээс тус бүр гурван хонх зүүлттэй агаад нийтдээ ойролцоогоор 12-16 хонх ордог. Дүрийн эрэмбэ зэрэглэлээс шалтгаалан ясан зүүлт нь илүү шигүү тансаг байдаг болой.

Бүс. Хормогчийг бүсэлсэн бүс нэлээд өргөн, бүсэн дээр амирлангүй дүрт бурхдын багавтар хэмжээний хөөмөл хөрөг дүр, алтан цутгамал хорол, элдэв очир зэргээр чимсэн байдаг.

Додьиг. Цамын өмсгөлийн цээживч буюу додьиг нь хоёр мөр, ар нуруу, цээжин бие рүү унжих дөрвөн дэлбэнгээс бүрдэнэ. Цамын тухай бармтат киног үзэж байхнаа хуучны хийцтэй цээживчийг хөөмөл зээгт наамлаар урласан олон хээтэй, илүү нарийн ур хийцтэй нь харагддаг. Хуучны хийцтэй додьигийн дэлбэнд энгэр талдаа "очир", ар нуруундаа " илд", баруунаа "цэцэг", зүүнээ "чандмань" гэсэн дөрвөн өөр дүрс урлаж, эвэр угалзаар хүрээлүүлэн чимдэг байжээ. Додьигийн цээж рүү унжих дэлбэний элгэн талд тухайн дүрийн зүрхэн тарнийн эхний үсэг бүхий алт буюу мөнгөн тольтой.

Матьиг. Цамын өмсгөлд багтах хормогч. Хормогч дээр тухайн дүрийн догшин сахиусын тэргүүн байх ба түүнийг тойруулан дошил хэмээх хохимой чимэг, дүрэлзсэн галын хээ сэлтийг ердийн зээгт наамлаар урлан бүтээдэг. Хормогч доод талдаа ертөнцийн таван өнгийг илтгэх мяндсан утсан цацагтай.

Гутал. Цамын гутал ясан эрхээр чимсэн улаан түрийтэй, соёо шүд арзайсан, шантгар улаан хамартай, хилэнт дугуй нүдтэй, ногоон матрын хөөмөл дүрийг монгол гутлын ээтэн хоншоорт амыг нь тааруулан урнаар суулгадаг. Матар мянган амьтны мах цусаар хооллосон гэх сүртэй араатан тул догшид гуталдаа чимэг болгон, хөлийн дэвслэх хөдөлгөөнөөр хортон дайсанг хөнөөхийг бэлгэддэг бололтой. Хүрээ цамд гардаг эрэмбэ өндөртэй догшид матар хээтэй гутал өмсдөг байжээ.

Friday, 16 November 2007

Цамын баг


Багийн хэмжээ хүний толгойноос хоёр дахин том, цамчны нүд багийн амын жавьж хавьцаа таарч замаа хардаг. Бурхдын дүрийг илэрхийлэх багийг цаасан шуумлийн аргаар хийнэ. Юуны өмнө багийн ухмал, зормол хоёр хэвийг модоор үйлдэнэ. Энэ хоёр хэвийг тааруулж байрлуулахад хооронд нь хоёр сантиметр орчим зай үлдэх учиртай. Хоёр хэвийн дундуур хайлмал каолин (резин) цутгаж царцаана. Резинэн хэвэн дээр нимгэн нойтон цаасыг олон давхарлан наах аргаар баг бүтээдэг баримлын нэгэн аргыг “цаасан шуумал” гэдэг. Дээр үед шавраар цамын хэв цутгадаг, түүндээ нимгэн цаас наах аргаар баг хийдэг байв. Хатсаны дараа цаасан багийг эцсийн байдлаар засч өнгөлөх нарийн чимхлүүр ажил эхэлдэг. Эцэст нь бэлэн болсон багийг будаж зурж чимэглэдэг.

Зарим судлаачид цамыг нэгэн хэвийн, сунжруу, уйтгартай, хөдөлгөөн муутай гэдэг нь дотоод агуулга, хөдөлгөөний тайллыг хийж чадаагүйтэй холбоотой болов уу. Хөдөлгөөний ширүүн дорвилог, сул зөөлний үүднээс: баатрын бүжиг, баатар эмийн бүжиг, хилэнтийн бүжиг, хилэнт эмийн бүжиг, амирлахын бүжиг, дотоод бүжиг, нууцын бүжиг, тэр ямагт чанарын бүжиг, хилэн эрхшээх хийгээд хилэгнэн инээхийн бүжиг, хилэгнээд машид хилэгнэхийн бүжиг гэж ангилна. Бүжиг дүрийн үүднээс нь: үзүүрхэх, баатархах, жигших, нигүүлсэх, агсрах, амирлах, амирлах хийгээд хатуу догшин, инээдэмт, аймшигт гэж есөн зүйлд ангилдаг. Сэтгэлийн хөдөлгөөнийг илэрхийлэх дотоод найман амтын үүднээс урин дуудах, адислах, аврах, инээх, хилэгнэх, хөөн тонилгох зэрэг сэтгэлийн хөдөлгөөнийг илэрхийлдэг байна. Цамд сэтгэлийн хичнээн олон өнгө аясыг үзүүлдэг, олон төрлийн дүр бүтээж болдог тухай монголын судлаач Л.Хүрэлбаатар төвд, монгол эх сурвалж бичгүүдэд тулгуурлан ийнхүү өгүүлсэн байдаг.

Их Хүрээний их Чамбон (цамын даамал) Пунцаг-Осор цамын дэг болон лав урлалаар (бурхдын баримал барих урлал) олон шавьтай нэр хүндтэй хүн байв. 1910 онд Пунцаг-Осор цамын баг хувцсыг шинэчлэх ажлыг удирдан нэрт зураач Цэнд, Жүгдэр, нэрт лавчин Лувсацэрэн нартай хамтран 100 гаруй цамын баг хувцас сэлтийг шинэчлэн сэлбэсэн байна. Түүний бүтээсэн Улаан сахиусын алдарт шүрэн баг нь нийт 7881 бодит улаан шүрийн өнгө хэмжээг тохируулан нүүрний булчин агших тэнийх чигийн дагуу үй зүйгүй шигтгэн урласан гоц хийцтэй урлагын гайхамшигт бүтээл билээ. Дээр өгүүлсэн цамаар илэрхийлдэг сэтгэлийн хөдөлгөөний олон өнгөөс Улаан сахиусын баг “хилэгнээд машид хилэгнэх” сэтгэлийн илрэлд дүйх хамгийн аймшигтай дүр төрхтэй.

“Өвгөн зураач” Д.Дамдинсүрэн гуай “Урьдын Монгол оронд цамын хувцас хэрэглэлд ийнхүү үнэтэй, чанартай эд материал оруулан, урлал хийцийн гайхамшгийг харуулсан нь Богдын хүрээнээс өөр газар цөөн байсан юм. Түүнд зарцуулсан хөрөнгө нь монголын ард түмний хөрөнгө бөгөөд ялангуяа шавийн ард түмний хөрөнгөөр бүтжээ” гэж дурьдсан байдаг.

Чойрын лавчин уран Данзангийн бүтээсэн өвөрмөц хийцтэй, бодит амьтан араатан буй мэт сэтгэгдэл төрүүлэм арслан толгойт Сэндэм, бух толгойт Дамдин Чойжоогийн багууд одоо музейн үзвэр болоод байна. Уран Данзан багийн эхийг амьд бухнаас гарган Дамдин Чойжоогийн дүрийн баг бүтээсэн гэдэг.

Цагаан өвгөн, Хашин хааны багаар хүний сайхан сэтгэлийн илрэлийг гаргадаг. Бурхны шашин дэлгэрэхээс ихэд өмнө үеийн бөө мөргөлөөс улбаатай газар усны лус савдаг, хүмүүн амьтны эзэн тэнгэр гэж үздэг, “Орны урт наст их тэнгэр” хэмээх Цагаан өвгөн нь зөвхөн монгол цамд гардаг дүр. Цагаан өвгөний баг инээмсэглэж буй төрхтэй, урт цагаан сахалтай, цагаан өнгөтэй монгол дээлтэй, бүсэндээ хэт хутга тамхины даалин хавчуулсан, луутай тааяг тулсан энэ дүр инээдмийн дүрийг уран хошин гаргаж чадсан хосгүй оргил бүтээлийн нэг билээ.

Дорно дахины гүн ухаан, түүнтэй уялдсан шашны урлагийн бүх зүйлс нэн билгэдэл чанартай. Аливаа шашны сургаал “сайн”, “муу” гэсэн дэнсэн дээр дээр зангилагдан, хүмүүний үйл явдал, ажил амьдрал, ёс суртахууны үнэлэмж нь буян, нүгэл гэсэн шалгуураар шүүгддэг билээ. Гэтэл бурхны шашинд буу зэвсэг агссан “сонгодог” утгаар байх дайсныг буруу номтон, муу ёрын дайсан гэхээсээ илүү тэрхүү буруу үйлд хүнийг түлхэн оруулдаг муу сэтгэлийн илрэлийг илүү цээрлэдэг, түүнээс цэрвэж явахыг сургадаг нь нэн сонирхолтой бөгөөд сургаалтай юм.

Бурхны шашинд уур хилэн, атаа жөтөө, омог бардам, харанхуй мунхаг, шунал тачаал гэх нисваанисийн таван хор нь “нүгэл” бүхний эх үүсвэр болдог гэж сургадаг. Хүмүүн нь бие, хэл, сэтгэлийн гурвал дунд орших нэгэн бөгөөд сэтгэл нь бие, хэлээ удирдаж байдаг тул сэтгэл юугаа нисваанисийн хорт автуулахгүй эзэмдэх нь нэн чухал, аливаа ажил үйлс бүтээхэд хүн сэтгэл санаагаа зөв ариун авч явах хэрэгтэй юм байна.

“Нүгэл” бүхний эх үүсвэр болдог нисваанисийн таван хорыг тэвчихийг бэлгэдэн язгуурын таван бурхныг бүтээжээ. Үүнд: Мижид бурхан уур хилэнг дарах, Намбар Нанзад бурхан мунхаг харанхуйгаас ангижруулах, Дондов бурхан атаа жөтөөг зайлуулах, Рижун бурхан омог бардам занг арилгах, Одбагмид бурхан шунал тачаангуйг тэвчихэд туслах зориулалттай юм гэнэ. Бурхад сахиусын тэргүүнд эдгээр язгуурын таван бурхныг төлөөлүүлэн эрдэнийн дүрст таван чимэг зүүсгэл, таван чанар төгссөн эрдэнийн гавалт титэм өмсгөн дүрсэлдэг нь ийм учиртай ажгуу.

Зөвхөн догшид сахиусын баг эрдэнийн таван гавал бүхий титэмтэй байна. Буян заяа, эд хөрөнгө арвижуулагч тэнгэрүүд болох Намсрай, Гонгор сэлтийн баг чандмань чимэгтэй. Харин Эрлэг Номун хааны эм найман элчийг төлөөлөн гардаг Шива (буга), Махи (үхэр) цам үсэрч дүүлч, эврээрээ газар сэндийлэх мэтээр хамгийн хурдан цоглог хөдөлгөөнтэй. Бугийн тэргүүнд чандмань чимэг, үхрийн тэргүүнд ганц гавал чимэг байдаг.

Олон орны цамыг харьцуулан судалж, эрдмийн зэрэг хамгаалсан японы судлаач Кимура Аяако “Газар газрын цамын баг өвөрмөц байдалтай бөгөөд Монголын Хүрээ цамын Улаан сахиусын баг шиг шүрээр хийсэн гоц тансаг баян баг байхгүй” гэж тэмдэглэсэн байдаг.


Зургийг Б.Номинчимэдийн фото блогоос авав.
http://www.photoblog.com/Nomin 2007/

Wednesday, 14 November 2007

Цамчинг сонгох


Жил нь таарсан, нохой мэсийн сорвигүй, эрүүл чийрэг биетэй сахил хүртсэн эрэгтэй хүн цамчин байх ёстой аж. Дүр бүрийн онцлогоос хамаарч цоглог хурц шаламгай эсвэл ихэмсэг алгуур хөдөлгөөнтэй хүнийг цамд тоглуулахаар сонгохдоо монголчуудын хүн шинждэг шалгууруудад тулгуурлан ихэд нягт нямбай шалгаж авдаг. Биеийн галбир төрхийг “толгой энх төвшин, цээж өргөн хүчирхэг, бэлхүүс нарийн, дөрвөн мөч шаламгай, хөл цэх, тахимаараа уян налархай, бие талбиун чөлөөтэй, явдал алгуур намбалаг, харц гал цогтой” гэх мэтээр сонгоно.

Монголчуудын хийморь, цог золбоог “хан гардь огторгуйд нисэх мэт эрэмгий чадмаг, их дэлт арслан мэт сүр төгөлдөр, ой цэцэрлэгт зугаалах бар мэт намбалаг тайван” гэх мэт дөрвөн хүчтэний донж маягтай харьцуулан үздэг байсан уламжлалаар шинжинэ.

Ер нь цамд залуу чийрэг лам нарыг тоглуулдаг байсан нь, бэлгэдлийн утга бүхий гоёл чимэглэлтэй хүнд баг хувцас өмсөн олон цагаар бүжиглэхэд хир баргийн хүн дийлдэггүй, амархан цуцдагтай холбоотой. Дүр бүрт орлон тоглогч байдаг ба нэг нь ядрахад нөгөө нь ээлжлэн гарч ирж бүжиглэдэг байна.

Яриан буюу баггүй цамаас XI зууны төвдийн нэрт яруу найрагч-даяанч Миларайпын (монголчууд Мял богд гэдэг) амьдралын нэгэн үзэгдлээс сэдэвлэн бичигдсэн цам алдартай. “Миларайпын цам” ийм яриан цамд уран хэллэгтэй, үг ярианы авьяастай хүмүүсийг худал хэлэхгүй, хүн гүтгэхгүй гэсэн тангараг өргүүлж сонгон авдаг байв.

Анчин тэрний хийсэн тэр үйл ямар вэ? Хэн гуай ингэж буй нь зөв үү? гэх мэтээр тухайн орон нутгийн нэр цуутай баян худалдаачин, ноён түшмэл, улмаар дээд лам нарын нэрийг дурдан асуулт тавина. Дуу хоолойн өнгө, гарын хөдөлгөөн, нүүрний баясал зэргээр тухайн хүнийг барин тавин нүдэнд тустал адилхан дүрсэлдэг байжээ. Мял богд ямар үйлийг нүгэл гэх тухай, нүгэл үйлдсэн хүмүүс үйлийнхээ үрийг хэрхэн эдлэх тухай сургана. Шүүмжлэлийн бай бологчид нийгэмд эзлэх байр сууринааасаа хамааран хүндэт зочдын асарт, эсвэл энгийн ард дунд цам үзээд сууж байх нь элбэг тохиолдоно. Цуутай хүмүүсийн зартай муу үйлийг, шогтой тодоор ингэж улаан нүүрэн дээр нь ил гарган тавьдаг байсан тул ийм цам сонирхолтой байсан нь ойлгомжтой. Минчийж улайсан, хараа буруулан суух “дүрийн эх загвар” жүжигчин хоёрыг ээлжлэн харж баясдаг байвай. Ард олонд ихээхэн таалагддаг ийм цамыг ихэс дээдэс төдийлөн таашаадаггүй байсан нь мэдээж. Сүм хийд бүр ийм яриан цам тоглож зүрхэлдэггүй байжээ. “Миларайпын цам” харьцангүй цөөхөн дүртэй, яриандаа дээдсийн амьдралыг хөнддөг нийгэм улс төрийн утгатай байсан зэргээс харьцангүй бага тархсан бололтой.